Tam da seneler önce delilerce dinlediğim şarkının,

Kar atıştırırken radyoda mırıldanması.

En samimiyetsizi de aklımdan geçtiğin anı tutturması.

Gözlerine bakarken söz veresi gelirdi insanın birden,

İnsanlar çok mutlu olduğu anlarda saçma sözler verirdi.

Soğukta yaşlar akardı gözlerinden,

Parmaklarım titrerdi damlamadan yetişmek için.

Dokunmak özlemek içindi.

Peki ya özlemeden dokunmak ne kadar adil?

Şehirler vardı ve her şehrin bir hissi.

Benim için aynı şehirde olmadığımız tüm şehirler,

Ateşte tutuşan peçetenin küllerini de ateşin yutması gibi hissettirirdi.

Çaresiz ve mecbur.

Savaş izleri vardı dudak kenarlarında.

Yorulmuştu gamzelerin,

Onlarca sahte gülüşte yıpranmaktan.

Kaybolalım,

Kaybolduğumuz yeri bilmeden.

Anö..